Boek 4. Met vreugde vrouw zijn.

“Dit boek is een voedingsbodem voor emotioneel misbruik.” Dat was een van de reacties die ik kreeg, toen ik deelde dat ik dit boek aan het lezen was. Het boek gaat namelijk over het zijn van een Bijbelse vrouw en is met name gericht aan getrouwde vrouwen. Dat terwijl de schrijfster van het boek, Elisabeth Elliot, al heel vroeg weduwe was en een lange tijd van haar leven alleen is gebleven. Ook hier deelt ze een en ander over. Omdat Elisabeth Elliot schrijft over het zijn van een Bijbelse vrouw, wordt er natuurlijk ook geschreven over onderdanigheid. Bijbelse onderdanigheid en gehoorzaamheid aan je man. Wat mij betreft niets mis mee, maar ik merk echt dat meer en meer vrouwen hier iets van vinden.

Aan de ene kant begrijp ik dat wel. Want ja, er zijn mannen die misbruik zullen maken. Er zijn mannen die hun vrouwen niet liefhebben zoals Christus ons liefheeft. En ik begrijp ook heel goed dat het zo moeilijk kan zijn. Die onderdanigheid, die gehoorzaamheid. Omdat onze mannen niet perfect zijn en soms niet de leiding zullen nemen op een manier die het beste is. Of waarvan wij denken dat deze het beste is. Het feit dat onze man niet doet wat hij moet doen, betekent niet dat wij ook niet hoeven te doen wat wij moeten doen. De Bijbel geeft een duidelijke opdracht. Ik heb er pas al het een en ander over gedeeld in deze blog, dus nu houd ik het kort. Efeze 5:22 zegt duidelijk dat we onze mannen onderdanig moeten zijn zoals we God onderdanig zijn. En hoewel we God niet altijd onderdanig zullen zijn, vinden we dat vast gemakkelijker. Zeker als we Hem vertrouwen. Hij heeft het beste met ons voor en daarom moeten we naar Hem luisteren. En zo moet het ook zijn in onze relatie met onze man. Dan wordt het onderdanig zijn een stuk gemakkelijker en is dit boek geen voedingsbodem voor emotioneel misbruik, maar een prachtige uiteenzetting van hoe we een Bijbelse vrouw kunnen zijn. Dan kunnen we leren en groeien en steeds meer onze rol innemen zoals Hij dat heeft bedoeld. 

Waar gaat het boek over? 

Ik denk dat jullie uit de inleiding en de titel vast wel kunnen opmaken waar het boek over gaat. Ik zal er dan ook niet meer teveel woorden aan wijden, maar neem jullie wel graag even mee met wat er zoal besproken wordt in het boek. Elisabeth Elliot schrijft dit boek als een brief aan haar dochter. Haar dochter gaat bijna trouwen en dit boek is bedoeld om haar, waar mogelijk natuurlijk, voor te bereiden op haar huwelijk. Niet alleen de huwelijksdag, maar ook de andere aspecten van het huwelijk. Wat er wordt verwacht van haar als vrouw, wat ze kan doen om zich voor te bereiden, de rol die ze moet innemen in haar huwelijk. Maar ook onderwerpen als het huishouden, seksualiteit, kinderen, werk en dergelijke worden besproken. Daarin schrijft Elisabeth Elliot op een mooie en open manier. Niet alsof ze vindt dat dingen moeten, maar met een bepaalde wijsheid. Met levenslessen en ervaring en kennis die zij in haar leven heeft opgedaan. Haar getrouwde en ongetrouwde leven. Daarin verwijst ze vaak terug naar Gods Woord. Naar hoe Hij het bedoeld heeft. 

Ondanks dat dit boek wordt geschreven aan haar dochter, die gaat trouwen, is dit boek daar niet alleen geschikt voor. Ook als je al heel lang getrouwd bent of als je vrijgezel bent, kan dit boek zoveel meegeven en leren. Dit juist omdat Elisabeth Elliot ook zo lang alleen is geweest. Zelfs als alleenstaande moeder dus. Dat maakt het een heel mooi boek vol met wijsheden voor iedere vrouw. 

Wat vind ik van het boek en raad ik het aan? 

Ook het antwoord op deze vraag blijkt, zoals elke keer eigenlijk, wel uit hoe ik dit boek omschrijf. Voor mij is het een boek waar ik nog vaak in zal terugkijken. Om uit te leren, om door bemoedigd te worden en om herinnerd te worden aan wat goed is. Ook al is het soms zo lastig om zo’n vrouw te zijn. De Christenvrouw, zoals Elisabeth Elliot het noemt. Met vreugde. Zeker op de momenten waarin ik weer zal vinden dat mijn man het niet goed doet en dat ik het beter weet. Dit boek zal ik dan niet perse zien als een berisping, maar als een vriendelijke herinnering. Aan hoe God het bedoeld en bedacht heeft. Eigenlijk is dit boek voor mij een voorbeeld van de situatie die geschetst wordt in Titus 2:4-5. Een oudere vrouw met veel meer levenservaring schrijft over wat zij heeft geleerd in haar leven. Over wat zij heeft meegemaakt en wat voor lessen, ook van God, ze daaruit heeft gehaald. Dat wordt doorgegeven aan ons. De oudere vrouw leert de jongere vrouw. Prachtig toch?! 

Ik ben me ervan bewust dat er dingen in het boek staan die tegenwoordig wat controversieel zijn. Dit schreef ik ook al in de inleiding. Het is gewoon niet meer populair om te leven op de manier die in het boek wordt omschreven. Om de rol in te nemen waar de Bijbel zo duidelijk over schrijft. Daarom zal dit boek voor veel vrouwen ook niet prettig zijn om te lezen. Ook voor mij was het soms niet echt fijn om geconfronteerd te worden met wat ik toch allemaal niet goed doe en moet verbeteren aan mijzelf. Maar dat is eigenlijk juist heel mooi. Zoals ik al schreef in mijn blog over het zijn van een Bijbelse vrouw worden we gekneed. Zodat we steeds meer tot ons recht komen. Steeds meer op Hem gaan lijken. Steeds meer een goede vrouw kunnen zijn. Met vreugde. Dit boek staat natuurlijk niet boven Zijn Woord en de openbaringen van de Heilige Geest. Dat moge duidelijk zijn. Maar het kan ons wel helpen en nieuwe dingen leren. Daarom raad ik het boek zeker aan.